Nie pytaj, bo się dopytasz. Nie podglądaj, bo zobaczysz rzeczy, których lepiej nie widzieć.

Adela ma swoje rytuały. Poniedziałek, wtorek, sobota… Jeden dzień podobny do drugiego. Aż do momentu, kiedy dostrzega młodego mężczyznę o orlim nosie. To nie może być przypadek. Czyżby miała wielbiciela? W tym wieku...? A może to niebezpieczny stalker? Jeśli nie, to czego on od niej chce?

Adela czuje, że traci kontrolę. I nie spodziewa się, że nowe znajomości: z Adamem, a potem z przystojnym sąsiadem i jego kotem zapoczątkują tak wielkie zmiany.

Wspaniały zbiór opowiadań i wierszy stanowiących swoiste motta do kolejnych historii. Bohaterka to alter ego dla autorki, ale też dla wielu polskich kobiet. Wspaniała, uniwersalna, niezapomniana, szczera lektura.

Wzruszająca opowieść o życiu kobiety.

Czy wypada się zakochać, kiedy włosy przyprószone są siwizną, a świadomość nieomal bez reszty wypełniają wspomnienia?

Bohaterka książki ma wiele wspomnień. Dobrych i pięknych – związanych ze szczęśliwą miłością. Ale też złych, pełnych odrazy i buntu, kiedy powracają sceny z dzieciństwa i drugiej wojny światowej. Całe jej życie to mozaika chwil, dla których tłem jest przede wszystkim Warszawa – z czasów wojny, powojennej odbudowy miasta, długich lat PRL, stanu wojennego, aż po wydarzenia współczesne. Czy z takim bagażem doświadczeń można jeszcze myśleć o miłości? A może lepiej i o niej zapomnieć?

Ewa Gruda − literaturoznawczyni

Za zatrzymanie ulotnych chwil w obiektywie

wielkie podziękowania dla Wojciecha Męczyńskiego

Łatwo jest się unieść dumą, trudniej żyć z tego skutkami. Jak mówi Basia, jedna z dwóch głównych bohaterek tej powieści, „Miłość to jest kruchy skarb, o który bardzo trzeba dbać”. Niby to prawda oczywista, lecz nie zawsze o tym pamiętamy. Na szczęście los najczęściej ma nam do zaoferowania drugą szansę. Tylko nie wolno jej zmarnować! Akcja najnowszej powieści Hanny Bilińskiej-Stecyszyn zaczyna się w latach siedemdziesiątych, gdy Basia i Ala są studentkami, a przed nimi jest całe życie. Ich historie splatają się dopiero pod koniec książki i to w niezwykłych okolicznościach. Autorka mistrzowsko rysuje obrazki z czasów swojej i ich młodości. Akademiki, papierosy sporty, DDR i zielone sztruksy, pociągi tak zapchane, że konduktor nie może się przecisnąć… A potem przeskok do współczesności i nowe wyzwania. Dla jednych spowolnienie, dla innych pęd i pogoń za pracą, a przede wszystkim internet, który odkrywa największe zagadki…

Ileż wspomnień wywołała we mnie ta powieść! Dzięki niej wróciłam do czasów pierwszych zauroczeń i nie zawsze właściwych wyborów. Razem z bohaterkami tej historii wchodziłam w dorosłość ze wszystkimi tego konsekwencjami.

To powieść o nas – marzących o prawdziwych uczuciach dziewczętach i srebrnowłosych kobietach mających za sobą niejeden życiowy zakręt, ale wciąż ciekawych świata i zawsze gotowych do walki o szczęście.

Zofia Mąkosa – pisarka

Romans. Nowa wielka, prawdziwa miłość. Kto z nas o niej nie marzy?

Dominika jest oddaną matką i żoną. Tak bardzo oddaną, że w codzienności zapomniała o swoich marzeniach i talentach. Czy może dziwić, że od niespodziewanej miłości szumi jej w głowie, aż nie może zapanować nad motylami w brzuchu?

To jest opowieść o tym, że zawsze warto się starać, ale też o tym, że trzeba być czujnym. O rodzinie – bo na bliskich można liczyć w każdej sytuacji.

Ale przede wszystkim jest to opowieść o wielkich nadziejach, bo serce nie siwieje nigdy, a prawdziwa miłość nie ma daty ważności.

Kontynuacja doskonale przyjętej powieści Nigdy nie będę wyższa. Ale mogę być szczęśliwsza!

Łatwo zdecydować, czy spędzić wakacje nad morzem, czy w górach. Trudniej zdecydować, czy przewrócić swoje życie do góry nogami.

I żyli długo i szczęśliwie. Statkiem miłości dopłynęli do rajskiej plaży, by odtąd całować się od wschodu do zachodu słońca i pić szampana…

Eee… Wróć, to nie ta bajka! Nasza jest o wiele ciekawsza, a przede wszystkim prawdziwa. Bo Małgorzata chce być szczęśliwa, ale zamierza to zrobić po swojemu: z troską o bliskich. No i żeby motyle w brzuchu nie zamieniły się z powrotem w poczwarki. To nie jest proste, lecz jest możliwe. I Małgorzata wreszcie wie, co zrobić. Dla niej to na pewno będzie szczęśliwe zakończenie.

REKOMENDACJE:

Ach, jak ja dobrze rozumiem Małgorzatę! Tak, jestem babcią, ale nie zamierzam z tego powodu niczego zmieniać. Nie zacznę robić skarpet na drutach ani nie sprawię sobie tatuażu. Ja po prostu siebie lubię. I swoje życie też. Dlatego wciąż zamierzam spełniać marzenia i robić coś dla siebie. A co, wolno mi! Marysia Winiarska (aktorka)

Nareszcie ktoś mnie wymyślił w książce! Co za zaskoczenie! Alek Rogoziński (autor)

Wspaniała, pogodna opowieść, która krzepi i dodaje odwagi w mądry i dojrzały sposób!

Małgorzata jest wyrozumiałą żoną i wspierającą przyjaciółką i mamą. Rytm jej poukładanego życia wyznaczają obowiązkowe obiady u matki, joga i kolejne tomy przygód dzielnej pani prokurator. Bo Małgorzata jest pisarką i czego jak czego, ale fantazji jej nie brakuje! Chociaż… nawet ona nie wymyśliłaby książki, której nagle staje się główną bohaterką. I wtedy już wie, że…

Nigdy nie będę wyższa

Ale mogę być szczęśliwsza!

Bo szczęście (na szczęście!) nie jest naszą stałą cechą fizyczną − można je odnaleźć i cieszyć się nim bez ograniczeń wiekowych! Małgorzacie się to udało, więc może na nas także ktoś lub coś miłego czeka…?

Drogie Panie, czytając tę książkę, pomyślcie także o sobie. To opowieść dla nas i o nas, o naszych lękach i marzeniach. I jeszcze o tym, jakie chcemy być dla wszystkich dobre, aż z tej dobroci zapominamy o sobie... A przecież nasze życie też może być jak film, w którym same piszemy sobie scenariusz i gramy główną rolę. I choć zdarzy się, że ktoś nam czasem przeszkodzi lub zacznie stroić fochy – nic to, i z tym damy sobie radę! Nie warto narzekać na to, czego nie mamy, i płakać nad tym, czego nie możemy zmienić. Jesteśmy, jakie jesteśmy, i chociaż już nigdy nie będziemy ani młodsze, ani wyższe, zawsze możemy być... szczęśliwsze! Gorąco polecam: i żyć szczęśliwie, i książkę!

Marysia Winiarska – aktorka

Zośka pachnie jak lody, jak migdałowiec, jak obietnica, jak spełnienie marzeń. Dlatego całe życie mierzy się z nadmiarem: opcji, wyborów i adoratorów. Przesiąknięta dymem ze skrętów dziadka i jego bezgraniczną miłością wyrusza z Nowego Sącza przez Tel Awiw w Izraelu, Madryt w Hiszpanii i Carrarę we Włoszech. Bywa psią opiekunką, nianią i stewardesą, ale głównie jest sobą. Wszędzie odurza i wszędzie burzy, bo wciąż nie chce się poddać rodzinnym oczekiwaniom. Kiedy odkrywa, że za jej życiowymi tryumfami może stać ulotny estratetraenol, decyduje się na radykalne rozwiązanie.

Autorka w nucie głowy ujmuje kreacją zielonookiej bohaterki z zadziorną grzywką, w nucie serca zniewala korowodem kipiących emocji, a w nucie głębi magnetyzuje stylem opowieści. Dlatego nie zdziw się, czytelniku, gdy podczas lektury Siedmiu ślubów… odczujesz aurę zapachów niczym z Jasminum Kolskiego czy Pachnidła Süskinda. Katarzyna Chmiel − blogerka

Hanka miała naprawdę dobre życie: męża, którego kariera była jej priorytetem, udane dzieci i najlepsze na świecie przyjaciółki. Idealna pani domu, która zawsze wszystko i wszystkich ma pod kontrolą.

Wszystkich…? Na pewno…?

Gdy okazuje się, że Olek latami zdradzał Hankę, wali się jej uporządkowany świat. Przychodzą smutek, zawód, ale też strach o to, co będzie jutro. Szczególnie że kulturalny rozwód to chyba tylko w filmach.

Na szczęście Hanka ma na kogo liczyć. Bo ona, Jagoda i Dorota stanowią naprawdę zgrane trio. I wspólnie potrafią stawić czoło największym problemom.

Więc Warto poczekać. Jeszcze chwilę. I będzie inaczej.

Nagroda publiczności w konkursie BRAKUJĄCA LITERA na najlepszą książkę 2020 roku!

Jagoda żyje w wiecznym biegu i stresie. Jej firma budowlana ma coraz więcej klientów. Matka Jagody przenosi się do domu seniora, a to zamiast wyciszyć, zaognia ich niełatwe kontakty. W dodatku telefon nie przestaje brzęczeć − to Natasza, córka Jagody, dzwoni z drugiego końca Europy z kolejnymi pretensjami. Jakby tego było mało jeden nieostrożny krok otwiera puszkę Pandory z kłopotami zdrowotnymi. Na szczęście Jagoda zawsze może liczyć na swojego męża Miszę oraz na przyjaciółki. Bo Jagoda, Dorota i Hanka stanowią zgrane trio od wielu lat. I wspólnie potrafią stawić czoło największym problemom.

Warto poczekać. Jeszcze chwilę. Bo kolejny dzień może zmienić wszystko.

Dorota nie potrafi cieszyć się przyjęciem urodzinowym. Świeczek na torcie jest stanowczo za dużo, kilka tygodni wcześniej straciła pracę i nie ma widoków na nową, synowa traktuje ją z dystansem i wyraźnie próbuje coś ukryć, a ukochany mąż zachowuje się tak, jakby nie musiał troszczyć się o swoje zdrowie. Jednak najgorzej postępuje syn Doroty. Na szczęście są Jagoda i Hanka – przyjaciółki Doroty, na które może ona liczyć zawsze i wszędzie. Jest też cieplarnia w najdalszym kącie ogrodu, zaniedbane i zapomniane. To właśnie tam los szykuje dla Doroty wspaniałą niespodziankę. Warto na nią poczekać…

Długo czekałam na taką książkę – napisaną dla pań w moim wieku. Na Warto poczekać warto było czekać. Pochłonęłam historię Doroty i jej synowej po prostu w jedną noc. Prawdziwa książka dla SILVERÓW. Polecam. Lonia Śpiewak, silverka i czytelniczka